Nei de foarhôven fan de Heare

Soms gebeurt er iets waardoor alles in een ander licht wordt gezet. Waardoor alles van waarde verandert.
Gister hoorde ik dat iemand van mijn familie is overleden, zomaar. Een jaar geleden hoorde ik dat hij zich liet dopen, niet zomaar. God geeft en neemt, en wij snappen er niks van, zo zal het altijd wel blijven. Zolang er tijd is bedoel ik. Want nu kijken we nog in een vage spiegel, maar dan zullen we alles helder zien. Zoals mijn neef nu doet, bij onze Papa.

Ik begrijp weer wat beter dat tijd niet iets is dat je hebt of neemt, maar kríjgt. Zoals je een boekenbon gebruikt om het mooiste boek dat je nog niet hebt te kopen, zo wil ik mijn tijd gebruiken om het mooiste wat er is te doen. Het is zo kostbaar.

Maar wat is het mooiste? Wat ga ik vandaag doen waardoor ik, als ik vanavond misschien de hemel in fiets, niet zal denken dat ik m'n dag verspild heb?

De komende vijf week zal ik hard moeten blokken, voor m'n laatste tentamens, voor m'n auto-theorie-examen en misschien ook wel voor m'n praktijk-examen. Ik zal m'n kamer netjes proberen te houden en er weer een troep van maken. Ik zal m'n afwas wel spoelen maar het dan toch veel te lang op mijn aanrecht laten staan. Ik zal vergeten m'n lakens van het wasrekje boven ons trapgat weg te halen. Ik zal zuchten door alle verplichtingen die ik heb en tegelijk genieten van mijn drukke leven, dat toch een teken is dat het sociaal gezien best goed met me gaat. Ik zal elke dag zoveel mogelijk bij m'n leafste willen zijn en als ik bij hem ben toch in de verleiding staan tv te kijken in plaats van hem te zoenen.

Lucht en leegte, zegt Prediker. Alles is lucht en leegte.
Maar als ik m'n dagen nou eens door God laat vullen? Dat ik, voor ik m'n daplanning maak, aan hem vraag of hij me wil helpen het beste van de nieuwe dag te maken? Mijn keuze voor God maakte ik niet voor niets vlak nadat ik bedacht had dat een leven zonder God uiteindelijk totaal doelloos zou zijn.

Uit het boek dat ik gister kocht met 2 boekenbonnen:

Hoe leaflik is jo wente,
Heare Almachtich.
Ik longerje en smachtsje, ik kwyn wei fan ferlangst
nei de foarhôven fan de Heare
Myn hert en myn lea roppe
om de libbene God

Bud

Ilana is mijn studiebud en ik ben die van haar. Als enige meiden van onze klas waren we voor elkaar bestemd, want als meisje veel samenwerken met een jongeman, zei onze docent tijdens het buddy-uitkies-moment, was niet het slimste op de wereld.
Terwijl ik haar op dat moment nog niet zo goed kende is ons buddyschap intussen het best werkende teamwork van ons studiejaar. We ontbijten samen tijdens de collegeloze periodes waardoor we op tijd kunnen beginnen met het leren voor tentamens, we helpen elkaar colleges voor te bereiden door het samen te doen en af en toe gaan we een avond naar ons paradijsje in wording: de volkstuin.
Vanmiddag gingen we samen lunchen, en het was de bedoeling dat zij mij zou motiveren bezig te gaan voor m'n scriptie die ik binnenkort in moet leveren. Aan het eind van de maaltijd hadden we het tegenovergestelde bereikt: ik gaf haar toestemming een middagdut te doen en zij zei dat ik best een boek-voor-de-lol mocht gaan lezen als ik dat wilde. Nu ben ik 2,5 uur en heel wat hoofdstukken verder in Petite Anglaise, maar ben ik nog steeds niet mijn scriptie-onderwerp ingedoken.
Vanavond hebben we weer een buddy-activiteit. Samen met Ilana's moeder gaan we naar de tuin waar de moeder ons aan gaat wijzen welke van de opkomende plantjes onkruid zijn, welke de bloemen van de vorige grondeigenaar zijn en welke dingen we echt zelf gezaaid hebben. We hebben nog niet zoveel verstand van tuinieren. (Wel van vormgeven: het zaagselpaadje door onze tuin heeft de vorm van een hart.)

Nu ga ik mijn moeder bellen want ik mis thuis.

Idee

Ik lag op de bank, legde het boek dat ik de twee uur daarvoor aan het lezen was op tafel om even pauze te nemen, en genoot van mijn kamer en de vrijheid die ik zogenaamd had. Doordat ik mijn studentenkamer de laatste tijd goed opgeruimd houd en hem een beetje opgeknapt heb voelt het als een fijn thuis. En wat is er fijner dan al chocolade-muffins-etend een makkelijk, leuk maar toch spannend boek te lezen in een huis waar je je thuis voelt? Het zou een absoluut genotmoment zijn geweest als ik in mijn achterhoofd niet mijn ratio verwijtend had horen fluisteren dat ik totaal niets had voorbereid voor college de volgende dag, nog niets aan mijn tentamen van volgende week heb gedaan en ook geen enkele voorbereiding heb getroffen voor het bedenken van een hoofdvraag voor een scriptie die ik al bijna af zou moeten hebben.
Nadat ik die gedachten uit mijn hoofd probeerde te relaxen bekroop me een idee waarvan ik niet weet wat ik ermee moet, en waarvan ik tegelijk weet dat ik er (daarom?) niets mee zal doen.
Waarom heb ik me laatst ingeschreven voor het volgende studiejaar aan m'n universiteit? Dat was helemaal niet een bewuste keuze, het leek me een logisch vervolg op waar ik me dit jaar mee bezig heb gehouden (of had willen houden, nog lang niet alle punten zijn binnen). Waarom schrijf ik me niet gauw uit voor komend jaar, meld ik me niet af voor studiefinanciering en ga ik niet lekker werken volgend jaar, boeken lezen, huishouden en genieten van vrijheid en verantwoordelijkheid?
Het hele jaar heb ik achter mezelf en m'n voornemens aangelopen. Terwijl ik vol zit met wil om dingen te weten vind ik het veel makkelijker om toe te geven aan het studentenleven dan om te gaan leren. De helft van m'n tentamens tot nu toe heb ik moeten herkansen of ga ik nog herkansen, de andere helft werd beloond met een magere voldoende doordat ik er niet de tijd en intelligentie in stak die ik eigenlijk wel had.
Ik heb veel van mijn tijd verspild, dat weet ik wel. De eerste paar maanden keek ik veel tv, nu ik geen tv meer heb lees ik teveel boeken die ik niet zou moeten lezen (omdat ze niet over mijn studie gaan, niet omdat ze slecht zijn). Maar ik heb ook veel tijd besteed aan andere dingen. Ik vind het relaxed om de was te doen, ik vind het spannend om te leren koken, ik geniet van het rondstruinen achter mijn winkelwagentje in de supermarkt, ik houd ervan als ik mijn kamer netjes heb gemaakt.
Hoe wil ik mijn komende jaar inrichten? Waarom zou ik met de meute meegaan en verder gaan met studeren? Waarom niet een jaartje pauze?

Omdat het dan langer duurt voor ik mijn studie heb afgerond (want afronden wil ik die uiteindelijk wel, al lijkt mijn gedrag daar niet achter te staan), omdat ik waarschijnlijk zo zit te denken uit luiheid, omdat ik wél wil leren.

Ohoh, sprak ik mezelf maar niet zo tegen in gedrag en denken. Deze eeuwige cyclus.

Een nieuw begin

Elke dag is een nieuwe kans en heeft een nieuw begin. Eigenlijk zelfs elke minuut, elke seconde. Voortdurend heb ik de kans om opnieuw te beginnen, al grijp ik die kans vaak niet. Zoals daarnet, toen ik de ene na de andere m&m in m'n mond deed terwijl ik een boek aan het lezen was dat in niets leek op het studieboek dat ik eigenlijk had moeten bestuderen. En die m&m's zijn ook nogal tegenstrijdig met het doel van mijn hardloopinspanningen van vanmorgen.

Een nieuwe kans, een nieuw begin. Een paar keer ben ik een blog begonnen, een enkele keer hield ik het jaren vol. Na een maandenlange pauze wil ik graag weer een stok achter de deur hebben om te kunnen blijven schrijven. Dit is die stok en jij bent er getuige van. Welkom, blijf vooral hangen.