'Ik dacht dértig juni!'

Ik houd van uitstellen. Misschien houd ik er niet eens van, maar ik doe het wel veel.

Dus pas toen mijn rij-instructeur me drie keer had gevraagd wanneer ik mijn theorie-examen nou zou afleggen ging ik proberen een afspraak te maken. Internet werkte niet mee, het lukte niet, dus ik stelde het nog eens uit. De eerstvolgende rijles maakte ik een afspraak voor m'n examen met m'n instructeur: 30 juni om 9.00 uur. Mooi, dan zou ik begin juni beginnen met leren en zo zou ik dan alle tijd hebben om me voor te bereiden.

30 mei krijg ik van mijn instructeur een brief over m'n theorie-examen. 'Mooi', dacht ik. 'Dat laat het wat dichter bij komen, misschien begin ik dan nog echt op tijd met leren ook.' Ik las de brief door en mijn ogen werden groot van schrik: er stond 03-06-'08 in plaats van 30-06-'08! 'Dríe juni?!' zei ik verbaasd.

'Jaa', zei mijn rij-instructeur.

'Ik dacht dértig juni!'

Mijn rij-instructeur zei niets. Ik denk dat ik wel weet waarom. Als er iets fout gaat zegt hij dat het aan mij ligt. En als ik dan opper dat de fout ook bij hem zou kunnen liggen zegt hij dat ik heel goed ben ik terugkoppelen. (Toen hij dit zei begreep ik hem eerst niet, ik snapte niet wat ik nou weer fout deed bij het schakelen.)


Nu ja, ik leer wel vaker last-minute. (Zoals ik zei, ik houd van uitstellen.)

Na een paar uurtjes leren in het weekend en op maandagavond, na een paar keer oefen-examens (onvoldoende) maken en na heel wat uren voor me uitstaren op de bank terwijl ik me af zat te vragen hoe ik het ooit allemaal zou redden was het dinsdagochtend zover. Om 9.oo uur zat ik klaar op stoel nummer 45, in een zaaltje vol jonge mensen. Om me heen hoorde ik allemaal gesprekken van mensen die voor de zoveelste keer kwamen zakken voor hun theorie (maar dat wisten ze toen nog niet). Ik relativeerde alles maar voor mezelf, om mezelf voor te bereiden op de teleurstelling die ik een uur later vast zou krijgen: ik had niet goed geleerd, ik moest dit examen maar gebruiken als een oefening voor de volgende keer, dan wist ik tenminste hoe het was. Éven had ik de gedachte, terwijl ik daar zat, 'geniet even van dit moment, misschien komt het wel nooit meer terug'.

Ik genoot wel een beetje, vond het lang duren, wist af en toe het goede antwoord niet en volgde dan maar mijn logica (dat had mijn moeder me het weekend en de avond voor het examen nog ingeprent). Het examen was klaar, we moesten even wachten voor ze de uitslag hadden. Toen ze de uitslag hadden moest ik voor mijn gevoel veel langer wachten tot ze eindelijk bij nummer 45 aangekomen waren. 'Ge...eh...slaagd, gefeliciteerd.'

'Hheeh? Dankuwel.' Daar stond ik dan, tussen al die mensen die gezakt waren, met mijn certificaatje. Gek, die onbalans tussen blij zijn voor jezelf en medelijden hebben met de ander.



Succes jullie, herkansers. Ik kan weer iets afstrepen van de todo-list in m'n hoofd.