Geduld

'Ik ben gister bij jullie tuin geweest', zei Dagobert. 'Wat lelijk! Er bloeide maar één bloemetje, ergens in een hoekje, verder allemaal onkruid!'
Met grote ogen keek ik hem aan. Hij was vast z'n bril vergeten. Uitvoerig vertelde ik hem over de aardbeien, die het zo goed doen en al bijna rood worden, het onkruid dat we allemaal gewied hadden, de sla die al opkomt, de tomatenplantjes die klaar staan, de snijbloemen die ook beginnen op te komen... En wat beginnen de klimrozen al mooi te bloeien (maar één bloemetje, pff).
Een paar dagen later kregen Dago en ik tijdens een bijbelstudie het stukje geduld van de vrucht van de Geest toegewezen om over te praten. 'De tuin!' riep ik. 'Wacht jij maar af...'

Voor mij is het ook wel een lesje geduld, maar ik leer het al aardig. Vorige week gingen Ilana en ik na ons tentamen naar de tuin om even een uurtje onkruid te gaan wieden. 4 uur later zaten we er nog. Wat heerlijk om tijdens het verzorgen van de aarde, al is het maar een heel klein stukje, te praten, elkaar beter te leren kennen, te lachen om onze amici en te besluiten dat we geen goeie voornemens meer zullen bedenken omdat we eerst maar eens moeten laten zien dat we wel echt kunnen studeren.

Toen we net begonnen waren met de tuin (in de tijd dat we klimrozen plantten in de sneeuw) noemde ik het tuinieren voor de grap nog bezigheidstherapie. Intussen weet ik beter: wat is het een heerlijkheid die ik nu pas ontdek!

God zei: ‘Laten wij mensen maken die ons evenbeeld zijn, die op ons lijken; zij moeten heerschappij voeren over de vissen van de zee en de vogels van de hemel, over het vee, over de hele aarde en over alles wat daarop rondkruipt.’
Ook zei God: ‘Hierbij geef ik jullie alle zaaddragende planten en alle vruchtbomen op de aarde; dat zal jullie voedsel zijn. Aan de dieren die in het wild leven, aan de vogels van de hemel en aan de levende wezens die op de aarde rondkruipen, geef ik de groene planten tot voedsel.’ En zo gebeurde het. God keek naar alles wat hij had gemaakt en zag dat het zeer goed was.

Ok. Bij dezen vergeef ik de vogel die onze eerste rode aarbei heeft opgegeten.